In een wereld waar gedurfde uitdagingen en nobele doelen elkaar ontmoeten, zijn twee jonge mannen, op zoek naar avontuur en solidariteit, begonnen aan een buitengewone reis.

Alexandre en Adrien, twee goede vrienden bekend als de NoBadTrekkeurs, besloten de epische Via Alpina te volgen, een adembenemende route door de majestueuze toppen van de Alpen. Maar hun avontuur beperkt zich niet alleen tot het veroveren van de bergen, want ze hebben ook een lovenswaardige missie: het ondersteunen van de basis voor medisch onderzoek. Hun reis wordt zo veel meer dan een simpele wandeling, maar een manier om bij te dragen aan wetenschappelijk onderzoek en een verschil te maken in de levens van mensen die getroffen zijn door ziekten.

Ontdek het boeiende verhaal van Alexandre en Adrien, hun motivaties, uitdagingen en momenten van triomf terwijl ze door de adembenemende landschappen van de Via Alpina reizen.

Wat inspireerde je om de Via Alpina te ondernemen om de medische onderzoeksstichting te steunen?

Hoe heb je je fysiek en mentaal voorbereid op deze uitdaging?

Allereerst moesten we kwaliteitsapparatuur kopen die zowel licht als compact was. Slaapzak, matras, rugzak, tent, technische kleding... we hebben dan ook een groot deel van onze tijd besteed aan het selecteren van de meest geschikte uitrusting. Daarna hebben we ons bijna twee maanden fysiek voorbereid. We gingen 1 tot 2 keer in de week wandelen en 3/4 keer in de week naar de sportschool om onze spieren te versterken. Uiteindelijk denk ik dat je nooit helemaal klaar bent, maar je moet wel aan de slag!

Wat waren tot nu toe de moeilijkste delen van je reis?

We kwamen verschillende moeilijke etappes tegen. Allereerst wil ik je eraan herinneren dat dit onze eerste trekking was! Het was een buitengewone uitdaging, want alles moest geleerd worden, hoe je je oriënteren, hoe je je kamp opzetten, hoe laat? Toen beseften we dat we langzamer vorderden dan we hadden ingeschat. Tenslotte waren sommige etappes erg lastig en mentaal hebben we vaak getwijfeld!

Wat is je mooiste ontmoeting of ervaring die je hebt gehad langs de Via Alpina?

Absoluut eenzaamheid en het ontmoeten van dieren. Wat een genot om gemzen, marmotten, adelaars tegen te komen...
Het gevoel van eenzaamheid, terwijl je naar de horizon keek, het was echt magisch!

Met welke logistieke uitdagingen heb je te maken gehad tijdens je avontuur?

De eerste, het probleem van het gewicht van de rugzak. Tussen de 11 en 14 kilo zonder water, we konden er echt moeilijk aan wennen! Vervolgens is de Via Alpina de doorsteek van de Alpen door 8 landen en alleen Frankrijk staat bivak toe (onder bepaalde voorwaarden). Heel vaak moesten we dus laat in de avond onze tent opzetten en heel vroeg opstaan ​​om niet opgemerkt te worden. Eerlijk gezegd was het behoorlijk stressvol. Ook moesten we het echte leven van een wandelaar leren kennen, soms betekent dat leren leven zonder douche, zonder comfort, het was een echte uitdaging!

Hoe bent u tijdens uw reis omgegaan met momenten van vermoeidheid of ontmoediging?

Aan het begin van het avontuur lieten de honger naar nieuwigheid, de adrenaline en de opwinding ons alles vergeten. Wij waren klaar om te vechten! Maar hoe meer de dagen verstreken, hoe meer mentale vermoeidheid er gevoeld werd. We probeerden de zaken zoveel mogelijk in perspectief te plaatsen, door gebruik te maken van het huidige moment en te beseffen dat we een ervaring meemaakten die velen graag zouden willen doen, en dat we ons dit alles de rest van ons leven zouden herinneren. We trokken elkaar om de beurt omhoog en lachten zoveel we konden, je moet onder alle omstandigheden positief blijven! Bovendien werd van elke seconde die we op een warme, comfortabele plek doorbrachten of van een goede warme maaltijd genoten, waardoor we onze batterijen konden opladen en weer aan de slag konden.

Waren er momenten waarop u zich moest aanpassen aan moeilijke weersomstandigheden of onvoorziene gebeurtenissen op het parcours?

Eerlijk gezegd was het enige echte onverwachte dat we hadden het weer. We hadden pech, en na een reeks regenachtige dagen was het moeilijk... Altijd doorweekt, onmogelijk om 's avonds de tent op te zetten, en daarbij kwamen nog de moeilijkheden van de omgeving, met lange etappes, met veel positieve en negatieve hoogteverschillen. We hebben ons zoveel mogelijk aangepast, geprobeerd door de dalen heen te komen en gestopt in accommodaties als we niet verder konden komen. Het is één ding dat het regent, maar het gevaarlijkste in de bergen zijn onweersbuien. En wij hebben er een paar...! Ook de kou was een probleem, met op sommige dagen vorst in de tent toen we wakker werden. De natuur kan grillig zijn, vooral in de bergen, en dat beseften we al snel.

Wat motiveert jou om door te gaan als de benen zwaar zijn en de hellingen steil?

Een ervaring van dakloosheid zoals wij die hadden, verandert de manier waarop we over reizen denken. We gingen verder en vertelden onszelf dat elke dag anders zou zijn, zonder te weten waar we 's avonds zouden gaan slapen. Je bent zo veel in het heden, ver van huis, midden in prachtige landschappen, dat je er het beste van maakt. Zware benen in de ochtend waren een gewoonte. De steile hellingen op en neer, en op sommige plaatsen grensklimmen, we hadden er genoeg van. We waren het vaak beu om met onze zware tas op onze rug te lopen, maar we hielden altijd één ding voor ogen, één doel. Sluit de dag af die we van plan waren te doen, en ga zelfs in een goed tempo verder om op tijd het einde te bereiken. We moesten onszelf overtreffen, uit onze comfortzone komen en tegelijkertijd ons doel voor ogen houden. Het zit allemaal in het hoofd!

Kun je een inspirerend of ontroerend verhaal delen dat je tijdens je reis is overkomen?

Helemaal aan het begin van het avontuur, in Slovenië, ontmoetten we bij toeval in een klein dorpje een Franse vrouw en haar familie, die absoluut schattig met ons waren. Uit pure vrijgevigheid bood ze ons aan om bij haar thuis te douchen en beschut te blijven in een klein huisje in haar tuin. De volgende ochtend bracht ze ons ontbijt, met fruitsalade, broodje, warme koffie, het hele pakket. Het was meer dan we hadden gehoopt! We praatten veel en ze vertelde ons haar verhaal, waarom ze in Slovenië kwam wonen, haar visie op de wereld, haar kinderen, de moeilijkheden van het leven. We waren volkomen vreemden, maar ondanks alles toonde ze op alle niveaus zoveel vrijgevigheid jegens ons dat het een indruk op ons achterliet. Zo iemand die niet veel heeft, maar eigenlijk alles heeft. Het is ook voor dit soort bijeenkomsten dat we reizen, en als we buiten onze comfortzone treden, krijgt het een geheel nieuwe dimensie.

Welke impact hoopt u te hebben met uw steun aan de medische onderzoeksstichting en wat zijn uw volgende stappen na Via Alpina?

Door onze persoonlijke ervaringen was het voor ons belangrijk om te lopen voor medisch onderzoek. Wat voor ons het belangrijkst was, was dat we op kleine schaal zoveel mogelijk bewustzijn konden creëren onder de mensen die ons avontuur gingen volgen. Maak de strijd die onderzoekers voeren kenbaar en voeg onze steen toe aan het gebouw, met de donaties die wij hebben meegebracht voor de stichting. Als we FRM zelfs maar aan één persoon introduceren, hebben we alles gewonnen. Er zijn geen kleine bijdragen, en we zijn erg trots dat we voor dit doel hebben gelopen! Wat is het volgende voor ons? Voor nu is het een terugkeer naar het normale leven, en veel rust! Het was een ervaring vol emotie en wendingen, reizen tijdens het roamen is iets dat we in de toekomst heel graag nog een keer willen doen. We ontzeggen onszelf niets, we zullen zien waar het leven ons naartoe brengt, maar als we op een dag de kans krijgen om onder dezelfde omstandigheden te kunnen vertrekken, zullen we die grijpen!